Donderdag 2 januari is mijn eerste dag op de high school waar ik de komende zes maanden ga werken. Mijn coördinator laat me de verschillende gebouwen op de campus zien. Het is een groot terrein vol bomen en velden, het is nu wat kaal doordat het winter is, maar in de lente zal het prachtig groen zijn.
Zo’n 3000 leerlingen wonen op de campus, en mogen van zaterdagmiddag tot zondagmiddag naar huis. Het lesschema is echt indrukwekkend, en eigenlijk ook beangstigend. De leerlingen staan om 6u op om te ontbijten en de lessen starten rond 7.30. De leerlingen zijn vervolgens tot een uur of 21.00 onder de pannen. Tussendoor zijn er gelukkig wel pauzes. De eerste korte pauze is voor joggen, alle klassen rennen in groepen rondjes over het terrein. De grote pauze is voor lunch en wat rust of beweging, maar net wat je wilt. Veel studenten spelen een potje basketbal of tafeltennis op het enorme sportterrein. De tweede kleine pauze is voor oog-oefeningen, alle leerlingen masseren synchroon hun ogen volgens de instructies via de luidsprekers. Na het avondeten zijn er geen lessen meer, maar maken de leerlingen onder toezicht hun stapels met huiswerk. Als ik dit schema hoor merk ik dat ik me enigszins zorgen maak over of ik zo’n schema volhoudt… maar als docent hoef ik slechts van 8 tot 16 aanwezig te zijn wordt me verteld.
De leerlingen hebben een schooluniform dan in de winter bestaat uit een joggingbroek en een winterjas. Het is hier nu best koud, maar de ramen staan constant open. De chinezen denken volgens mij dat frisse lucht belangrijk is en in dit deel van China is geen centrale verwarming. Ik geef dus, net als de andere leraren, les met mijn winterjas aan. Het grappige vind ik dat China best een negatief imago heeft als het gaat om duurzaamheid, maar hier is het eigenlijk altijd warme-truien-dag… in Nederland zien we één zo’n dag als al een duurzame actie ;).
Leerlingen mogen het terrein niet af. Drie keer per dag is er een voedzame maaltijd te verkrijgen in de enorme kantine. Er is ook een supermarktje op de school waar alleen gezonde snacks verkocht worden. Mobiele telefoons zijn verboden op het terrein, net als laptops/ tablets etc. Een strikt regime dus, maar leerlingen en leraren zien er best blij uit. Ze zijn ook erg open, en tonen belangstelling (meestal in het chinees, haha). De sfeer tussen leraar en leerling lijkt ook erg relax, veel minder hiërarchisch dan ik had verwacht.
Ik wordt aan veel mensen voorgesteld. Het valt me op dat buiten de Engels leraren niemand van de docenten en leidinggevenden Engels spreekt… Gelukkig krijg ik een bureau toebedeeld in een kamer waar redelijk wat Engelse leraren zitten. Grappig is dat iedereen heel hard moet nadenken over wat ook al weer hun Engelse naam is (Chinese namen zijn voor mij echt onmogelijk te onthouden). Die hebben ze op de Universiteit wel ooit bedacht, maar gebruiken ze blijkbaar echt nooit.
Het nieuws van de ‘foreign teacher’ gaat als een lopend vuurtje. Iedereen wil even zwaaien of hallo zeggen. Ik voel me als een beroemdheid. Heel vreemd allemaal, maar ik voel me erg welkom. Het is leuk om kleine gesprekjes te voeren met de leerlingen, je ziet dat ze trots zijn als blijkt dat ik versta wat ze zeggen. Ook de directeur lijk het erg leuk te vinden om ‘hello’ tegen me te zeggen. Daarmee houdt zijn Engels ook op, dus hij zegt gewoon heel vaak ‘hello’, en ik antwoord uiteraard met ‘nihao’, waarmee mij Chinees tot nu toe ook direct ophoudt
Maaike woont in China en werkt daar als lerares op een middelbare school. In deze columns houdt ze ons op de hoogte van haar leven in China
